Wat een rijkdom is het, dat alle 3 onze kinderen gezond zijn bij de geboorte. Ook de eerste maanden gaat het heel goed. Toch worden ze alle 3, in de eerste jaren van hun leven, behoorlijk ernstig ziek. Ik heb er veel van geleerd. In deze blog wil ik mijn visie met jullie delen.
Het begint met onze dochter, ons eerste kindje. Na een maand of 7 krijgt ze terugkerende oorontsteking. Ook heeft ze dan al een paar weken een wat schurende ademhaling; ze is een zogenaamde ‘happy wheezer’, zegt de dokter. Ze krijgt van hem tot drie keer toe antibiotica voorgeschreven en verschillende pufjes die haar lucht moeten geven. Het gewenste resultaat is steeds tijdelijk. Het lijkt niet echt de oorzaak van haar klachten weg te kunnen nemen. Na een week of 6 tobben gooi ik het over een andere boeg en ga met haar naar de homeopaat. Binnen een maand zijn al haar klachten sterk veminderd. Het intrigeert me.
Onze oudste zoon, de middelste, begint te hoesten vanaf het moment dat hij een maand of 10 is, vooral ’s nachts. Hij wordt er meerdere keren per nacht wakker van, maanden lang. Wij ook. Het duurt bijna een jaar voor het eindelijk over gaat. Als hij 4 jaar is, gaan we met de hele familie een dagje uit. Hij hangt met zijn handjes buiten de boot in het natuurwater waar zijn grotere neven en nichten al onbekommerd in duiken. De volgende dag heeft hij rode uitslag en matige koorts. Het gaat niet over en na een ellendige en verdrietige week van hopeloos ziek zijn stuurt de huisarts ons door naar het kinderziekenhuis met het vermoeden van de ziekte van Kawasaki. Onze zeer bekwame huisarts heeft gelijk. Nu de diagnose helder is, is ook duidelijk wat ons kind kan helpen. Immuunglobulines (afweerstoffen van een gezond persoon) doen hun werk en dringen de ziekte terug. Het is een boost voor zijn eigen (overbelaste) afweersysteem dat de genezende werking in zijn nog zo kleine lijfje weer op gang brengt. Wijzelf zijn op dat moment geen nieuwe gezichten in het kinderziekenhuis. Ze kennen ze ons nog van het jaar daarvoor. Dan is het laat in de avond als onze jongste zoon, 2 ½ jaar oud, niet meer kan slapen. Hij is plotseling benauwd en heeft moeite met uitademen, zeker als hij gaat liggen. Ik stap met hem in de auto naar het ziekenhuis. Het is duidelijk dat hij hulp nodig heeft, nu direct. Zijn onprettige hoestje van de afgelopen maanden, waar hij een pufje voor heeft gekregen, blijkt ontaard te zijn in een gaatje in zijn long. Het had niet veel gescheeld of hij had een klaplong gehad. Samen met hem kom ik gelukkig op tijd in het kinderziekenhuis, waar hij aan de zuurstof gaat en antibiotica krijgt. Na 2 spannende weken mag hij gelukkig weer mee naar huis. Met beide jongens bezoek ik na hun thuiskomst ook nog de homeopaat, om hun natuurlijke weerstand weer steviger dan daarvoor op te bouwen.
Ik realiseer me regelmatig hoe gelukkig wij zijn dat dat alle 3 onze kinderen volledig zijn hersteld. Ik besef heel goed dat er ouders zijn die andere ervaringen hebben en dat raakt me. Ouders, die hun kinderen zien overlijden door infecties, besmetting met bacteriën, prikkels van buitenaf die de aanzet geven tot levensbedreigende situaties. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. We hebben het natuurlijk niet altijd voor het zeggen. Er zijn dingen groter dan wijzelf, waar we geen controle over hebben. Wat we zelf wel kunnen doen, is helder blijven denken en voelen. Voor mij betekende dat dat ik een andere weg gekozen heb dan de meest voor de hand liggende. Ik heb, naast het feit dat ik dankbaar ben voor de beschikbare reguliere zorg, de homeopathie omarmd omdat het goed voelt, voor mij. Als het acute gevaar geweken is, werd het voor ons tijd om aandacht te besteden aan het ondersteunen van ons natuurlijke afweersysteem. Voor ons werkt dat goed. Natuurlijk, de resultaten van de homeopathische behandeling zijn de ene keer meer, de andere keer wat minder duidelijk. Voor mij is het duidelijk dat het ons altijd een stap in de goede richting heeft gebracht. Niet alleen voor onze kinderen, in een later stadium zeker ook voor mij zelf en voor mijn man.
Na al deze ervaringen heb ik me vaak afgevraagd wat de oorzaak geweest is. Hoe komt het nou dat onze zoon zo erg ziek werd na dat contact met onzuiver natuurwater en de rest van de aanwezigen van die dag niet? Hoe kan het dat onze jongste ineens zo heftig reageert na de komst van een kleine cavia in huis? Terwijl hij daar eerder nooit last van heeft gehad? En hoe kan het dat rest ons gezin daar niet op dezelfde manier op reageert? Hoe kan het tenslotte dat onze dochter 7 maanden lang helemaal gezond was en toen ineens ademhalingsklachten ontwikkelde? Pech? Zit het in de familie? Is het dus een genetische belasting? Mogelijk.
Toch verbaasde het mij dat al onze kinderen eerst zo gezond waren en pas later zo extreem vatbaar werden voor infecties. Wat heb ik daar veel over nagedacht! En dat niet alleen. Ik heb onderzoek gedaan, me ingelezen in allerlei gangbare theorieën over dit onderwerp. Mijn conclusie is eigenlijk heel eenvoudig. Ik geloof in die ene druppel die de emmer doet overlopen. Eén extra prikkel van buitenaf, die op zichzelf misschien niet eens ziekmakend zou zijn, is dat natuurlijk wél als het systeem al overbelast is. Als die emmer al helemaal is gevuld. Dan moet er eerst weer ruimte komen om te herstellen. Wij hebben onze kinderen, in het volle vertrouwen dat we daar goed aan deden, als baby al laten vaccineren. Natuurlijk deden we dat! We houden van ze en willen ze zo goed mogelijk beschermen.
Het zijn hun ernstige ziektebeelden die mij persoonlijk tot andere inzichten hebben gebracht. Want wat zijn het er véél, de niet lichaamseigen prikkels die zo’n klein lijfje te verwerken krijgt in het eerste levensjaar. Vanuit zulke goedbedoelde pogingen om onze kinderen te beschermen, vliegen we volgens mij keihard uit de bocht. Hoe kan een nog niet compleet afweersysteem die voortdurende en o zo goed bedoelde invasie in zo’n korte tijd opruimen? Er is veel minder nodig om een goed lopend systeem flink in de war te schoppen. Gezond geboren kinderen beschikken over een ingenieus werkend immuunsysteem, dat zich nog verder aan het ontwikkelen is. Wat zou het mooi zijn, als we daar wat meer op vertrouwen. Als we niet alles voor willen zijn, maar per situatie beoordelen wat de beste manier is om onze kinderen gezond te houden. Als we een volle emmer maar blijven vullen, is het immers niet raar dat hij op een bepaald moment overloopt?
Dus lieve jonge ouders, blijf dicht bij jezelf. Ga niets beslissen alleen omdat ik hier zo over denk. Jullie situatie is immers weer anders dan die van mij. Zorg dat je zelf de informatie opzoekt die jij nodig hebt om een voor jullie passende beslissing te nemen. Informeer jezelf over wat er mogelijk is, met een open hart. Kijk naar je kindje, let goed op wat het nodig heeft. Dan kun jij vanuit diezelfde liefde keuzes maken die jij voor jezelf kunt verantwoorden. En dan hoop ik dat onze ervaringen en hoe we daar doorheen zijn gekomen jullie een stapje op weg hebben geholpen.