Zeven maanden is ze als haar hand steeds vaker naar haar oortje gaat. Dat oortje is rood en warm en als ze in bed ligt zie ik gelige vochtplekken op het lakentje. Ze kan er niet goed van slapen, het doet zeer. Samen gaan we naar de dokter die een ‘loopoortje’ constateert. Niets ingewikkelds gelukkig. Met een recept voor antibiotica in mijn jaszak gaan we gelijk bij de apotheek langs. Na een dag of 5 is het leed geleden. We kunnen weer door!

Wat schets mijn verbazing als nog geen week later hetzelfde oortje weer begint te vervelen..? Met precies dezelfde klachten als daarvoor… Hmmm, nou ja. Terug naar de dokter maar en we herhalen het eerste verhaal. Ook nu is het probleem na de kuur verdwenen. Mooi.

Als nog geen twee weken later hetzelfde oortje weer begint, begin ik het vreemd te vinden. En als ik mezelf voor de derde keer na een bezoek aan de huisarts met een recept – voor een wat zwaardere kuur dit keer – aantref, sta ik zomaar midden op de stoep stil. Mijn meisje zit in de buggy en draait haar gezichtje weg van de felle zon. Het zeurende oor vasthoudend met haar handje en sabbelend aan een flesje drinken kijkt ze vol vertrouwen naar me op. Meer dan ooit voel ik me verantwoordelijk om zo goed mogelijk voor haar te zorgen. Iets in mij weet dat het anders moet. Dit heb ik al twee keer geprobeerd en steeds gaan de klachten over om daarna weer net zo hard terug te komen. Met het voorschrift voor de derde kuur in mijn hand loop ik – met mijn gezicht vol in de zon – dit keer de apotheek voorbij.

Hoe we het dan wel op gaan lossen, dat weet ik nog niet. Wel, dat dit niet de manier is. Een dag later krijg ik op het werk van een collega de folder in mijn handen gedrukt. Van een homeopaat. Het voelt goed en bovendien moet ik toch iets ondernemen om mijn meisje te helpen. Dus maak ik een afspraak. Na een gesprek van bijna een uur, waarbij mijn dochtertje tevreden in haar Maxi-Cosi ligt te schommelen, krijg ik voor haar wat witte korreltjes mee naar huis. Is dat alles?
Het resultaat is verbluffend. Niet alleen de oorontsteking verdwijnt als sneeuw voor de zon, ook andere klachten – waar ze een ‘pufje’ voor had gekregen – nemen onmiddellijk af. Bovendien, en dat is het allerbelangrijkste, zie ik hoe ze weer lekker in haar velletje zit. We zingen weer samen in de ochtend, ze doet op haar eigen manier met me mee. Haar ogen glimmen en haar lijf komt tot rust.

Voor mij voelt het hele gebeuren als een wijze les, waar ik nog altijd blij mee ben.