De klacht
Het is 1999, ik ben 32 jaar en heb al een tijdje last van een chronische verkoudheid, een hardnekkig verstopte neus. Tuurlijk, met Otrivin erbij kom ik nog steeds aardig mijn dag door – inclusief alles wat ik wil doen. Maar het lijkt me niet de bedoeling om dat spul continue te gebruiken. Vandaar dat ik maar eens een afspraak bij de huisarts heb gemaakt.
Op zoek naar een oplossing
Het consult duurt niet zo lang. Wat kan hij voor me doen? De arts stelt voor een andere neusspray voor te schrijven. De logica ontgaat me. Want hij zegt: ‘Die moet je dan wel de rest van je leven blijven gebruiken.’ Dat is nou juist wat ik níet wil…
Dus. Dit is niet de weg. Onhandig toch, om zo afhankelijk te worden van een geneesmiddel? Niks voor mij. Eerst maar eens zien of het ook anders kan. Ik maak een afspraak bij de homeopaat. En hoera. Na de homeopathische behandeling krijg ik als vanzelf weer lucht. Letterlijk dus ook.
Is dat niet interessant? Ik wil hier in ieder geval meer van weten…
Het verhaal
De afspraak bij de homeopaat duurt langer dan die bij de arts. Er is rust en ruimte voor mijn hele verhaal. Sinds wanneer heb ik deze klachten eigenlijk? Hoe zag mijn leven er toen uit, toen ik het voor het eerst opmerkte? Ik ga met mijn aandacht terug in de tijd. Het is iets meer dan een jaar geleden nu, dat ik mijn moeder verloor. Zomaar, totaal onverwacht. Vlak daarna werd ik zwanger, voor het eerst. Ik had me er altijd zo op verheugd om deze fase in mijn leven te kunnen delen, met háár…
Al pratend over wat er gebeurd is stromen mijn tranen als vanzelf. Ik was me er niet van bewust, hoe ik mijn verdriet had opgehoopt van binnen. Nu komen ze los, mijn ingehouden tranen om een afscheid waar ik helemaal nog niet klaar voor was. Daar vraagt het leven natuurlijk niet naar. Ja, met mijn kindje gaat het best goed. Met mij op dat moment duidelijk nog niet zo.
Rouwen is iets wat aandacht vraagt. Dat wist ik wel, maar niet precies de mate waarin. Na een tijdje dacht ik dat het leven door moest, dat ik er nu wel klaar mee moest zijn. Dat is iets wat je met het hoofd bedenkt. Mijn lijf liet me iets anders zien. Zo gaat dat. Mijn stille, voor mezelf gehouden verdriet leidde in mijn geval tot een chronisch verstopte neus. Daardoor moest ik er wel met mijn aandacht naartoe, naar wat ik werkelijk nog nodig had. Dat is de kracht van onze natuur. Die vindt een weg om ons verder te helpen, hoe dan ook.
Behandeling met mooi resultaat
Gesteund door de gesprekken, een luisterend oor en natuurlijke homeopathische middelen die passend waren voor mij in die situatie ging ik de ruimte innemen die ik nog nodig had voor mijn verdriet. Met elke traan die ik liet stromen liet ik los wat ik het liefste voor altijd vast had willen houden.
Otirivin heb ik tot op de dag van vandaag niet meer nodig gehad, andere – levenslang te gebruiken! – hulpmiddelen ook niet.
Ik vind dat mooi.