Sinds een paar weken ben ik weer bezig met het schrijven van een boek. Een boek, een levensverhaal van een bijzonder vitale man, die in 2014 de diagnose ALS krijgt. Van actief in het leven staan, naar buiten toe, heeft zijn leven vanaf dat moment steeds meer een andere wending genomen. Hij doet zolang als het gaat, nog zoveel mogelijk wat hij echt wil. Hij laat de dromen die hij nog waar kan maken, met volle inzet uitkomen. Pas als het echt niet anders meer kan, accepteert hij wat op zijn pad is gekomen. Hiertoe gedwongen door zijn lijf dat steeds meer functies niet meer kan uitvoeren, zit hij stil en leert omgaan met hulp vragen en ontvangen.
Als ik hem ontmoet, valt mij de vitaliteit op die hij uitstraalt als je door de uiterlijke kenmerken heen kijkt. Ik voel nog zoveel kracht, zoveel levenslust in deze man die nu zijn dagen doorbrengt in een rolstoel voor de computer. De manier waarop hij nog kan communiceren met de buitenwereld en zoeken naar mogelijke oorzaken van wat hem nu overkomt.
Als ik in zijn verhaal duik, wordt het me duidelijk dat hij als kind heel veel baat heeft gehad bij natuurlijke behandelingen, waaronder homeopathie. Het triggert mij, als homeopaat, om te vragen of hij daar nu ook al aan heeft gedacht. Zo verschrikkelijk veel ingewikkelde, maar vooral heel pijnlijke onderzoeken heeft hij gehad in het jaar naar zijn diagnose toe. Met vrienden is hij bezig zo goed mogelijk voor zijn lijf te zorgen, zoveel mogelijk de voeding binnen te krijgen die hem zo lang en zo goed mogelijk nog een beetje overeind kan houden. Nee, homeopathie heeft hij nog niet geprobeerd, maar hij staat er wel voor open.
Ons lijf is te vergelijken met een geavanceerd zelfregulerend systeem. Als we het voeden met wat het nodig heeft en goed onderhouden, zoekt het steeds weer naar balans. Daar kunnen we op vertrouwen. Als er echter teveel ongezonde prikkels binnenkomen, raakt ook dit systeem op een bepaald moment ontregeld.
Wat extra ondersteuning voor het zelf genezend vermogen kan overbelasting van in het lijf opgeslagen giftige stoffen, vaak in combinatie met een aangeleerd patroon van niet (voldoende) geuite emoties die ook in het lijf vast blijven zitten, helpen reguleren. Die extra ondersteuning geven, in de vorm van een minimale, zo vaak als nodig herhaalde stimulans van het immuunsysteem om de draad weer op te pakken, dat is het werk van de homeopaat. Geloof me, ook ik heb het van alle kanten ter discussie gesteld, deze werkwijze, maar ik kan er geen speld tussen krijgen. Daar komt bij dat ik in de afgelopen 20 jaar, meerdere keren prachtige resultaten van homeopathie heb mogen zien en ervaren. Voor mij is dit een logische geneeswijze, natuurlijk in combinatie met wat er verder nodig is om gezond te leven.
Ons lijf komt normaal gesproken steeds zelf weer in balans. Als we het systematisch blijven overbelasten zonder dat het gelegenheid krijgt voor herstel, gaat het op een gegeven moment mis. Materiaaluitputting is het eigenlijk, het sluipt er zo’n beetje in. Let wel, wat echt definitief ‘kapot’ is, kan ook niet meer worden teruggehaald. Maar datgene wat in de basis nog aanwezig is, kan een enorm positieve impuls krijgen om juist die balans weer te zoeken. En dat is vaak meer dan we ons bewust zijn.
Dat is precies waar en hoe, naar mijn persoonlijke ervaring van de afgelopen 20 jaar, homeopathie helpt en ondersteunt. Niks vaags of zweverigs aan, wat mij betreft. Logisch denken in combinatie met het besef dat een mens meer is dan materie alleen.