“Dus daar zit nog wat?”
Onderzoekend kijkt hij me aan, de homeopaat waar ik mijn eerste stage zal gaan lopen. Als voorbereiding daarop wil hij dat ik ook zelf 2 keer bij hem op consult kom. Dit is de eerste keer. “Wat mag ik voor je betekenen?”, heeft hij me zojuist gevraagd. Ik weet het niet zo goed en tóch begin ik, als vanzelf, te vertellen.
Dat ik moeder mocht worden en hoe blij me dat maakt. Drie gezonde kinderen, waar heb ik dat nou toch aan verdiend? Hoe ik, zo vlak daarvoor, mijn eigen moeder moest loslaten. Onverwacht, nog wel het meeste voor mezelf, schiet ik helemaal vol.
Hij kijkt alleen maar, hij luistert. Ja, daar zit nog wat. In zijn spreekkamer met uitzicht op de tuin overvalt het me hoe ik nog steeds, op dat moment al 10 jaar na haar dood, geraakt wordt door mijn eigen verdriet. Zou ik hier zo onderhand niet eens ‘overheen’ moeten zijn? Een zacht gespikkelde lijster springt op de vensterbank en zingt, lijkt het zomaar, speciaal daar voor mij. Ik voel mijn adem die stokt in mijn keel. Zij hield zo van vogels. Ineens vinden mijn zolang ingehouden tranen hun weg naar buiten en geven licht waar het lange tijd donker was.
Dat moment is nu alweer 11 jaar geleden. Inmiddels is er in mijn leven veel veranderd. Alles gaat door.
Speciaal deze maand denk ik met heel veel liefde terug aan die dag, 26 juni vorig jaar, toen het precies 20 jaar geleden was dat mijn lieve moeder tijdens een rondreis door zonnig Spanje er zomaar ineens niet meer was.
Daar stond ik dan eindelijk, weer helemaal vrij, voor een volle zaal. Gewoon als mezelf, als wie ik ben. Op mijn blote voeten presenteerde ik stralend mijn eigen verhaal. Voor zoveel mensen die me lief zijn.
Ik heb mijn rouwen stukje bij beetje zien veranderen in vertrouwen.
Mijn ooit onderbroken beweging stuurde me andere kanten op dan ik ooit had kunnen denken. In het Coachhuis waar ik werk zit een jonge moeder tegenover me. Ze vertelt met tranen in haar ogen over de verbroken verbindingen in haar leven. Ze heeft al een poosje geen contact meer met haar vader, de relatie met haar moeder is moeizaam. En nu is ze zelf moeder geworden, van een heel lief klein meisje.
Ze doet zo haar best om het allemaal anders te doen dan haar eigen ouders. Ze wil het boven alles zo goed doen voor haar eerste kindje. En ja, ook bij haar, zo heel diep van binnen, zit er nog wat. Terwijl de grijze wolken op deze regenachtige morgen langzaam plaatsmaken voor een bleekblauw zonnetje, stromen haar tranen nu ook iets in haar weer in beweging komt. Door haar tranen heen zie ik het vertrouwen in haar ogen oplichten en als ze niet veel later naar buiten loopt, recht ze haar rug. Een nieuwe energie maakt ruimte om oude patronen los te laten.
Op momenten van grote stress kan het soms lijken alsof de verbinding zomaar verbroken wordt. Naar mijn ervaring is niets daarvan minder waar.
Het is juist dan, als we noodgedwongen de touwtjes uit handen moeten geven, dat het leven ons meeneemt naar waar we moeten zijn. Onze echte bestemming bereiken we via de onderstroom.