…gaat de oorlog ooit uit jou?
13 is hij, mijn vader. 13 jaar als de oorlog begint.
‘Loop je hulpeloos verlaten aan je moeders warme hand,’ zingt Marco.
Maar hij is 6, mijn vader, als zijn moeder sterft. Zijn hart stopt met zingen.
Moeder
31 ben ik, als hij me ’s morgens vroeg opbelt. Mijn eigen moeder is gestorven. Mijn hart stopt met zingen. Ik voel voor alles zijn verdriet. En ik zorg voor hém.
Een jaar later word ik zelf, voor het eerst, ook moeder.
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt, en klein…
Ze zingt al voor ze kan praten. Zo hard als ze kan. Waar ik ook ben, ik kan haar horen. Ze vindt altijd de juiste toon. Haar lied raakt me. Ze voelt mijn verdriet. Zonder woorden.
Haar eigen leventje is niet gemakkelijk. Maar ze zorgt voor mij.
Hoe hard ze ook haar best doet, ik kan haar nog niet echt horen. Ik zorg immers nog voor hém.
Dan is het moment daar. Ik ben 48 als mijn vader sterft. Het ontroert mij diep. Mijn taak als fluisterkind is volbracht.
Er komt ruimte. Ik word kindertolk. Ik kan weer zien, horen, voelen wie ík ook mag zijn.
To make you feel my love
We staan samen op het podium. Een zaal vol publiek. We zingen Adèle. Het is ons verhaal. Over hoe je als kind naar het einde van de wereld zou gaan. To make you feel my love.