Van huis uit ben ik er niet mee opgegroeid, met Homeopathie. Ik wist niet eens wat het was, eerlijk gezegd. Mijn dochter, ons eerste kindje, zorgde ervoor dat ik anders ging kijken naar ziekte en gezondheid. Omdat zij dat nodig had.
Het was de 3e keer binnen 2 maanden, toen ik met haar uit de dokterspraktijk in onze nieuwbouwwijk naar buiten stapte. Met wederom een recept voor een antibioticakuur op zak. De zon scheen. Ik weet het nog steeds, alsof het gisteren gebeurde. Al ligt dit moment inmiddels ruim 18 jaar achter me.
Ik zie haar nog zitten, in onze donkerblauwe buggy met rode streepjes, met haar handje tegen oor. De zon op haar gezicht. Mijn kind, vol vertrouwen dat ik goed voor haar zou zorgen. Ik voelde het recept in mijn jaszak. En toen stond ik stil. Zomaar, midden op de stoep.
Ik stond stil en luisterde voor het eerst sinds tijden weer écht naar mijn gevoel. Naar dat andere stemmetje diep in mij, dat ik al veel te lang had genegeerd. Ik wist dat de huisarts zijn werk had gedaan. Dat dit het was wat hij nu voor ons kon betekenen. Nog maar een kuur. Begrijp me goed, het was een fijne man, onze huisarts, daar ging het niet om.
Toch wist ik ook dat er blijkbaar iets anders nodig was. Dat het met deze kuur niet zou verdwijnen. Natuurlijk, eerst zou het beter gaan en de ontsteking tot rust komen. Ik kende inmiddels het patroon van een paar dagen (en nachten) waarin je denkt dat het goed komt. Nu wist ik al dat het waarschijnlijk daarna gewoon weer van voren af aan zou beginnen. Dat had ik namelijk al 2 keer zien gebeuren. Over 3 weken zou ik weer met haar naar de huisarts kunnen. Voor een nog sterkere kuur.
Het is vanaf die dag dat ik weer anders begon te kijken. Naar symptomen van ziekte en van gezond zijn. Moedergevoel is sterker dan al het andere gevoel dat ik ken. Het bracht me weer in contact met een wereld waarmee ik heel lang geleden de verbinding verbroken had. Ik luisterde eerst en voor alles weer naar mezelf. Zodat ik mijn kindje echt zou kunnen helpen. Het pakte goed uit. Ik zag haar gezonder dan ooit daarvoor.
Dat het toch verleidelijk is om terug te keren naar patronen die je van jongs af aan hebt meegekregen, dat is mij het afgelopen jaar weer duidelijk geworden. Opnieuw gaf ik artsen het voordeel van de twijfel. Liet met medicatie onderdrukken wat in volle hevigheid naar boven wilde komen. Ook dit keer zagen we meer ziekte ontstaan waar we hoopten dat genezing op gang zou komen.
Zo duurt het blijkbaar soms een tijdje voor je iets echt kunt zien. Kunt gaan staan voor wat goed is, zelfs als dat betekent dat je tegen geldende normen in gaat. Ik ben diep dankbaar dat we dat met elkaar toch hebben gedaan.
Mijn dochter daagde ons, met wat zij liet zien, tot 3 keer toe uit om vooral in onszelf te blijven geloven. Alleen daarmee konden wij haar echt helpen. Zodra we kozen voor wat echt nodig was, zagen we verbetering op gang komen. We voelden dat er rust kwam, van binnen uit.
Kennis van de mogelijkheden is belangrijk. Ik kende van huis uit alleen de reguliere weg. Als moeder leerde ik anders kijken, verder kijken dan wat ik als kind had meegekregen. Er is zoveel meer dan materie alleen.