Ik hou van boeken. Boeken met bijzondere verhalen, van echte mensen. Mensen zoals jij en ik.

Tijdens mijn studie Frans ga ik met een vriendin meerdere keren naar Parijs. Daar, in het Musée Rodin wordt mijn aandacht getrokken door de beelden van Camille Claudel. Zijn muze. Een in haar tijd volledig miskende vrouw, ontdek ik als ik bij terugkeer in Nederland het boek ‘Camille Claudel, een vrouw’ aanschaf. Of misschien had ik de Franstalige versie, dat weet ik eerlijk gezegd niet meer. In ieder geval, geïnspireerd door haar kunst lees ik haar levensverhaal.

Het raakt me. Zelf ben ik nog een jonge vrouw van een jaar of 20 als ik lees hoe deze vrouw van ver voor mijn tijd haar leven en werk jarenlang in dienst stelt van de grote beeldhouwer Auguste Rodin. Een erkend kunstenaar, hij wel. Ze werken veel samen en tussen hen ontstaat daarnaast een passionele liefderelatie. Dat hij al getrouwd is met een ander is deel van het verhaal. Erkenning voor Camille, als vrouw en voor haar aandeel in zijn werk blijft op alle vlakken uit.
Vrouw zijn in die tijd, aan het eind van 19e en begin van de 20e eeuw is moeilijk. Tenminste, als je niet aan het gebruikelijke verwachtingspatroon voldoet. Als je, zoals Camille, je hart volgt en jouw talent in de wereld wilt zetten. Het is een tragisch verhaal, over deze intrigerende vrouw. Een romantische liefdesgeschiedenis ook, met een ongelukkig einde. Ze wordt opzij gezet, haar talenten miskend en zelfs haar vrijheid wordt haar ontnomen als haar eigen broer haar, na het overlijden van haar geliefde vader, krankzinnig verklaart en laat opnemen in inrichting. Dertig jaar van haar leven zal ze daar doorbrengen, 30 jaar! Wat een ingewikkeld leven voor een meisje dat geboren werd als tweede kind, bij een moeder die nog treurde om het verlies van haar eerstgeborene, wél een jongen. Het mag duidelijk zijn dat het voor Camilles jongere broer Paul, degene die het besluit neemt om haar te laten opnemen, minder moeite kost om de erkenning te krijgen die hem toekomt. In die tijd is dat voor mannen immers een heel ander verhaal.

Verhalen van andere mensen, mensen zoals jij en ik, plaatsen mijn eigen leven in perspectief. Ze zetten me aan tot nadenken en creëren verbinding.

Al van jongs af aan ben ik een lezer. Een lezer van verhalen over het leven zelf. Over de veerkracht waarmee we reageren op de wonderlijke wendingen die ons leven kan nemen. Over hoe mensen hun eigen weg vinden, allemaal op hun eigen manier, met dat wat het leven hen voorschotelt. Tegenwoordig schrijf ik die verhalen ook zelf. Hoe mooi kan het leven zijn? Echt contact ontstaat waar je je werkelijk, met oprechte interesse, opent voor het verhaal van de ander.
Mij brengt het veel.

Gelukkig komt er ook voor Camille, ondanks haar tragische geschiedenis, uiteindelijk wel de erkenning die ze zo verdient. Zoals dat vaak gaat met grote kunstenaars, gebeurt dit pas later, als zijzelf er niet meer is. Je begrijpt dat het musée Camille Claudel in Nogent-sur-Seine hoog op mijn lijstje staat van plaatsen die ik nog wil bezoeken. Ik vond haar werk al mooi, die eerste keer in Parijs. Nu ik haar persoonlijke verhaal beter ken, krijgen haar beelden nog meer betekenis.

Dat is waarom ik schrijf. Verhalen over mensen zoals jij en ik. Zodat die verhalen voor altijd bewaard mogen blijven als inspiratie voor volgende generaties.

Ieder leven draagt een verhaal in zich dat de moeite van het vertellen waard is.

Wat is jouw verhaal?