‘Helen’
“Dus daar zit nog wat?”
Onderzoekend kijkt hij me aan, de homeopaat waar ik mijn eerste stage zal gaan lopen. Als voorbereiding daarop wil hij dat ik ook zelf 2 keer bij hem op consult kom. Dit is de eerste keer. “Wat kan ik voor je betekenen?”, heeft hij me zojuist gevraagd.
Ik weet het niet zo goed en tóch begin ik, als vanzelf, te vertellen…
Dat ik zelf moeder geworden ben en hoe fijn dat is. Drie gezonde kinderen, waar heb ik dat nou toch aan te danken? Ik vertel ook hoe ik, kort voor mijn eerste zwangerschap, mijn eigen moeder verloor. Zomaar ineens, zonder de kans om afscheid te nemen.
Ik denk het rustig te kunnen vertellen, maar onverwacht, vooral voor mezelf, schiet ik helemaal vol.
Aan de andere kant van de tafel kijkt hij me rustig aan, luistert. Ja, ‘daar zit dus nog wat’. In zijn spreekkamer met uitzicht op de tuin overvalt het me hoe ik nog steeds, op dat moment al 10 jaar na haar dood, geraakt wordt door mijn eigen verdriet. Zou ik hier zo onderhand niet eens ‘overheen’ moeten zijn?
Een zacht gespikkelde lijster springt op de vensterbank en zingt, lijkt het zomaar, daar speciaal voor mij. Ik voel mijn adem die stokt in mijn keel. Zij hield zo van vogels, mijn mam. Ineens vinden mijn zolang ingehouden tranen hun weg naar buiten en geven licht waar het lange tijd donker was.
Dat moment bij de homeopaat is nu alweer 11 jaar geleden. Inmiddels is er in mijn leven veel veranderd, ben ik zelf homeopaat geworden. Begeleid ik ouders daarnaast ook als ‘kindertolk’.
Op het moment dat ik dit schrijf denk ik met heel veel liefde terug aan de presentatie van mijn eerste eigen boek op 26 juni 2018. Die dag is het precies 20 jaar geleden dat mijn lieve moeder tijdens een rondreis met mijn vader door zonnig Spanje zo plotseling overleed.
Daar stond ik dan eindelijk, na het schrijven van mijn verhaal, weer helemaal vrij te zijn – voor een volle zaal mensen die dat moment met mij mee wilden vieren. Ik stond er ‘als mezelf’, als wie ik helemaal ben. In verbinding met álle stukjes die van mij zijn. Op mijn blote voeten, stralend, hernieuwd in balans. Terug naar wie ik ben.
Stap voor stap is mijn rouwen vervangen door vertrouwen. Dit proces heeft me andere kanten op gestuurd dan ik ooit had kunnen denken. In het Coachhuis waar ik op dat moment werk zit een jonge moeder tegenover me. Nu vertelt zij mij, met tranen in haar ogen, over de verbroken verbindingen in haar leven. Ze heeft al een poosje geen contact meer met haar vader, de relatie met haar moeder is moeizaam… En nu is ze zelf moeder geworden, van een heel lief klein meisje.
Ze doet zo haar best om het allemaal anders te doen dan haar eigen ouders. Ze wil het boven alles zo goed doen voor haar eerste kindje. En ja, ook bij haar, zo heel diep van binnen, ‘zit er nog wat’. Terwijl de grijze wolken op deze regenachtige morgen langzaam plaatsmaken voor een bleekblauw zonnetje, stromen haar tranen terwijl er nu ook iets in haar eindelijk weer de ruimte krijgt. Door haar tranen heen zie ik het vertrouwen in haar ogen oplichten en als ze niet veel later naar buiten loopt, recht ze haar rug. Een nieuwe energie maakt ruimte om oude patronen los te laten.
Op momenten van grote stress kan het soms lijken alsof onze verbinding met ‘de Liefde’ zomaar verbroken wordt. Gelukkig is dat in werkelijkheid nooit echt waar.
Het is juist dan, als we niet meer weten hoe het anders kan, als we ten einde raad ons verhaal vertellen, de touwtjes uit handen geven, dat het leven ons meeneemt. Terug naar wie we helemaal zijn.